Τέμπη, δυο χρόνια μετά: Οι 731 ημέρες που "ξεγύμνωσαν" το σαθρό, νεοελληνικό οικοδόμημα

Ένα "ορόσημο" που έχει παράξει ήδη αποτέλεσμα, έχει δρομολογήσει εξελίξεις και έχει, τουλάχιστον, κλονίσει την προβληματική, αν μη τι άλλο, "κανονικότητα" μιας ολόκληρης χώρας. Καθώς, μάλιστα, ακόμη δεν έχει υπάρξει μια, έστω υποτυπώδης, "κάθαρση", μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινής γνώμης έχει καταλήξει στο αυτονόητο συμπέρασμα πως, για πολλοστή φορά, το κράτος και τα "πλοκάμια" του, επιχειρεί να διαχειριστεί το ζήτημα ως ένα.... "ατυχές γεγονός".

Ωστόσο, τα δυο αυτά τελευταία χρόνια, παρακολουθούμε το σταδιακό "ξεγύμνωμα" μιας σειράς θεσμών που, υποτίθεται, πως είναι στην υπηρεσία των Ελλήνων πολιτών και του ίδιου του πολιτεύματος. Στην πραγματικότητα, ειδικά μετά και τις συγκεντρώσεις της 26ης Ιανουαρίου 2025, είναι πολύ μικρός ο αριθμός εκείνων των πολιτών που δεν είναι πεπεισμένοι πως η πλειοψηφία της εγχώριας "ελίτ" είναι ιδιοτελής και διεφθαρμένη έως τα...."μπούνια"!

Ο βασικός υπεύθυνος για την...."κατρακύλα"

Κύριος υπαίτιος γι' αυτή την κατάσταση- απ' όσα, τουλάχιστον, γνωρίζουμε- είναι η Ελληνική κυβέρνηση, η οποία, αμέσως μετά το δυστύχημα, ξεκίνησε μια, επιστημονικώς αποδεδειγμένη πλέον, λανθασμένη και αντιθεσμική διαχείριση του γεγονότος, οδηγώντας στο λογικό συμπέρασμα πως υπήρξε προσπάθεια "συγκάλυψης" των αιτιών αλλά, κυρίως, η υιοθέτηση μιας "κλασσικής τακτικής" απέναντι σε δυσάρεστα γεγονότα, προκειμένου να μην ενοχοποιηθούν διάφορα, πολιτικά πρόσωπα. 

Δυστυχώς, μεγάλη μερίδα των Ελληνικών ΜΜΕ- ακόμα και σήμερα...- ακολουθεί πιστά αντιδεοντολογικές πρακτικές, υποβαθμίζοντας ή διαστρεβλώνοντας γεγονότα, αποσιωπώντας άλλα και αναπαράγοντας κακόγουστα σενάρια επιστημονικής φαντασίας, για να προκαλέσει σύγχυση και φόβο στο ευρύ κοινό και να το οδηγήσει στη, συνήθη, αδιαφορία και απάθεια για τα όσα συμβαίνουν σε πολιτικό επίπεδο.

Μέχρι και τον.... "μπαμπούλα" της αποσταθεροποίησης επανέφεραν κάποιοι για να υπονομεύσουν την λεγόμενη "κοινωνική αντιπολίτευση" που ξεκίνησε να διαδραματίζει το ρόλο μιας άτυπης αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβερνητική πρακτική. Μέχρι πριν λίγες ώρες δε, πρωτοκλασάτα κυβερνητικά στελέχη, έπνεαν μένεα εναντίον όσων θα συμμετάσχουν σήμερα στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και απειλούσαν με όλεθρο εφόσον οδηγηθούμε σε πτώση της κυβέρνησης.

Προφανώς, όλα αυτά είναι ονειροφαντασίες, φθηνή προπαγάνδα και ακραίος λαϊκισμός: Το αν θα έχουμε επίσπευση κάποιων εξελίξεων στην ημεδαπή λόγω Τεμπών, εξαρτάται, καθαρά, από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και τις πιέσεις που θα δεχτεί. Τα σενάρια που διακινούνται, δεν λένε απολύτως τίποτε, μέχρι, βέβαια, να επιβεβαιωθούν, μερικώς ή καθ' ολοκληρίαν....

Η καταβαράθρωση της αξιοπιστίας της Δικαιοσύνης

Ο μεγαλύτερος, όμως, χαμένος από την όλη υπόθεση, είναι η Ελληνική Δικαιοσύνη- όπως αποκαλείται- και συγκεκριμένοι, ανώτατοι λειτουργοί της, οι οποίοι διασύρονται, καθημερινώς, από δίκαιους και άδικους κριτές τους, καθώς όχι μόνο δεν μπόρεσαν να κάνουν αποτελεσματικά τη δουλειά τους, αλλά παρουσιάζονται, δυστυχώς εύλογα, ως ένας ακόμα παράγοντας υπόθαλψης ή, έστω, ανοχής του υφιστάμενου, σαθρού οικοδομήματος που καλείται "νεοελληνικό κράτος". 

Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια ο χώρος της Δικαιοσύνης έχει υποστεί πολλές επιθέσεις, από διάφορες πλευρές, κι ενώ όλοι θεωρούν ως δεδομένο το γεγονός πως είναι δυσκίνητη, μη προσβάσιμη απ' όλους τους πολίτες και, μερικώς, προβληματική ως προς την επαγγελματική της ακεραιότητα.

Τα Τέμπη, όμως, εξέθεσαν σε μεγάλο βαθμό το βασικότερο χαρακτηριστικό που δεν θα έπρεπε να διέπει το χώρο: Αυτό της εξάρτησης από την, όποια, εξουσία. Τώρα, το κατά πόσο θα μπορέσει ν' αποκατασταθεί, έστω και σε μικρό ποσοστό, η εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στο θεσμό, είναι πολύ αμφίβολο. Σε τελική ανάλυση, είναι στο χέρι των ίδιων των ανώτατων δικαστικών λειτουργών που εμπλέκονται σε αυτή και σε άλλες υποθέσεις που έχουν λάβει τόσο μεγάλη δημοσιότητα.

Οι "ήρωες της διπλανής πόρτας"

Είναι παρήγορο πως, ακόμα και μέσα στο υφιστάμενο νεοελληνικό γίγνεσθαι, ήταν δυνατό για μια ομάδα πολιτών που δεν υποστηρίζονται από κόμματα, επιχειρηματίες και λοιπούς θεσμικούς και εξωθεσμικούς παράγοντες, να κινητοποιήσουν σε τέτοιο βαθμό το κοινωνικό σύνολο. Αναφερόμαστε, φυσικά, στους συγγενείς των θυμάτων του δυστυχήματος που λειτουργούν, μέχρι τούδε, ως "ιστορικά πρόσωπα", υπό την έννοια πως ο αγώνας τους για την αποκάλυψη της αλήθειας λειτουργεί καταλυτικά.

Παράλληλα, είναι ανησυχητικό- ακόμα και αποπροσανατολιστικό- το παραπάνω γεγονός, καθώς, σε μια ευνομούμενη πολιτεία, δεν θα έπρεπε να υπάρχει αυτή η αναγκαιότητα. Επιπρόσθετα, αυτό που θα πρέπει να εξάγουμε ως συμπέρασμα από τα όσα έχουν γίνει (ή απ' όσα δεν έχουν γίνει) τα δυο τελευταία χρόνια, είναι πως το εγχώριο σύστημα οργάνωσης, διάρθρωσης, διοίκησης και, κυρίως, ελέγχου, αλλά και η νοοτροπία που καθορίζει πρακτικές και συμπεριφορές εντός του σύγχρονου πλαισίου δραστηριοτήτων στη δημόσια σφαίρα, είναι στοιχεία που νοσούν σε πολύ μεγάλο βαθμό και θα πρέπει, συντόμως, ν' αντιμετωπιστούν όπως αντιμετωπίζονται οι χρόνια πάσχοντες από σοβαρές ασθένειες που απειλούν την ίδια την επιβίωσή τους.