"Ο Γρηγόρης Λαμπράκης έχει καταστεί σύμβολο των αγώνων για την Ειρήνη και τη Συναδέλφωση των Λαών"

Ο Βουλευτής Αρκαδίας και Τομεάρχης Δικαιοσύνης Γιώργος Η. Παπαηλιού
στην Ολομέλεια της Βουλής, ως ομιλητής-εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία κατά την «επετειακή αναφορά» για το Γρηγόρη Λαμπράκη

Η πολιτική δεν ασκείται εν κενώ.

Οι «επετειακές αναφορές» δεν πρέπει να είναι αποστειρωμένες από την τρέχουσα πραγματικότητα. Και αυτή κυριαρχείται από τη στρατιωτική γενοκτονική πολιτική του κράτους του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων, αμάχων, παιδιών και γυναικών.

Σε αυτό το πλαίσιο, κατά την «επετειακή αναφορά» για το Γρηγόρη Λαμπράκη, εκ των πραγμάτων, εξ ηθικού καθήκοντος, και όχι μόνον, και για λόγους στοιχειώδους ανθρωπιάς, θα εστιάσουμε και θα αναδείξουμε αυτή την εν εξελίξει στρατιωτική γενοκτονική πολιτική από το κράτος του Ισραήλ.


Ο Γρηγόρης Λαμπράκης έχει καταστεί σύμβολο των αγώνων για την Ειρήνη και τη Συναδέλφωση των Λαών. Με τη στάση ζωής, την πολιτική δράση και τη στυγερή δολοφονία του, δηλαδή με το παράδειγμά του, τον ίδιο του τον εαυτό, ενέπνευσε, συνένωσε και συσπείρωσε ευρύτατες κοινωνικές δυνάμεις σ΄ αυτούς τους αγώνες.

Επαναλαμβάνουμε, ότι η φετεινή επέτειος της δολοφονίας του από τους παρακρατικούς μηχανισμούς της «ανάπηρης δημοκρατίας» εκείνης της εποχής, πραγματοποιείται, εκτός των πολέμων που μαίνονται αλλού και παντού στον κόσμο, και εν μέσω της συνεχιζόμενης γενοκτονικής πολιτικής του παλαιστινιακού λαού από το κράτος του Ισραήλ, στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.

Και αυτό, υπό τα, «κλειστά», αδιάφορα ή μάλλον συνένοχα, βλέμματα της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας». Και ιδίως του λεγόμενου «πολιτισμένου» κόσμου, που υποκριτικά διακηρύσσει ανθρώπινες αξίες και αρχές.

Βέβαια, η «διεθνής κοινότητα» και ο «πολιτισμένος κόσμος» έτσι λειτουργούν.

Το παράδειγμα της Κύπρου είναι χαρακτηριστικό. Παρότι μάλιστα κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξακολουθεί, το 37 % της επικράτειάς της, να τελεί υπό παράνομη τουρκική κατοχή.

Οι όψιμες λεκτικές αντιδράσεις-διαμαρτυρίες, που και αυτές με περίτεχνο τρόπο επιχειρούν να δικαιολογήσουν το θύτη και να τον εξισώσουν με τα θύματα είναι και καθυστερημένες, και ελάχιστες και ανεπαρκείς για να έχουν πρακτικό αποτέλεσμα.

Εξ άλλου φαίνεται, ότι εμφανίστηκαν, μετά τη φρικιαστική δύναμη των εικόνων, των εικόνων φρίκης με τα διαμελισμένα, τα ανάπηρα, τα αποστεωμένα παιδιά, τις μανάδες που κρατούν τα νεκρά παιδιά τους στα σάβανα και συνακόλουθα τις έντονες λαϊκές κινητοποιήσεις (ακόμη και στο ίδιο το Ισραήλ).

Βέβαια, υπό την πίεση και το βάρος αυτού του περιβάλλοντος, το τελευταίο χρονικό διάστημα, κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλα κράτη προτείνουν και προωθούν μέτρα, δράσεις και κινήσεις που τα διαφοροποιούν (και) επί της ουσίας από τις γενοκτονικές, εγκληματικές στρατιωτικές πολιτικές του κράτους του Ισραήλ.

Δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση, μην έχοντας ούτε στοιχειώδη σχετική πολιτική βούληση, δεν αντιδρά, δεν διαμαρτύρεται και δεν καταδικάζει.

Τουναντίον στηρίζει αυτές τις πολιτικές.

Αυτή της η στάση, είναι ντροπιαστική και προσβλητική για την πατρίδα και το λαό μας, αφού τους εκπροσωπεί (ή μάλλον σ΄ αυτό το πεδίο, υποτίθεται ότι τους εκπροσωπεί).

Ακόμη και οι τελευταίες «ήξεις αφήξεις» δηλώσεις του πρωθυπουργού δεν αναιρούν αυτή την εικόνα, αυτήν την πραγματικότητα, αυτή την αλήθεια.

Και από κοντά, συνάδελφοι βουλευτές και άλλα στελέχη της ΝΔ, με τις δημόσιες τοποθετήσεις τους, άμεσα ή έμμεσα, συνηγορούν υπέρ αυτής της εγκληματικής πολιτικής «… μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί να κατρακυλήσουν, πιο βαθειά στου κακού τη σκάλα…»,

Η Ειρήνη συνδέεται άρρηκτα με την Ελευθερία, η οποία ναι μεν συνιστά μία αυταξία, όμως είναι και υλικός όρος για την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων, λαών και κρατών.

Σε αυτό το πλαίσιο, Ειρήνη δεν μπορεί να υπάρξει υπό καθεστώς κατοχής, καταπίεσης, παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εκμετάλλευσης. Δεν μπορεί να υπάρξει Ειρήνη υπό καθεστώς επιβαλλόμενης από τους εκάστοτε ισχυρούς, από τους κυρίαρχους «σιωπής νεκροταφείου».

Και βέβαια, η Ειρήνη, η οποία αντιμετωπίζεται από τους ισχυρούς της γης υπό την οπτική των συμφερόντων τους – την επικαλούνται και σ΄ αυτήν παραπέμπουν, αλλά την εννοούν κατά πως τους συμφέρει – είναι και θέμα συσχετισμού δυνάμεων και κατά συνέπεια ρεαλισμού.

Όμως αυτό δεν σημαίνει, ότι πρέπει και μπορεί «να κλείνουμε τα μάτια» στην καταρράκωση του προτάγματος και των στοιχειωδών κανόνων ανθρωπιάς και ανθρωπισμού και στις κατάφωρες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου.

Σ’ αυτό το δυστοπικό περιβάλλον, η φετεινή επέτειος της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη αποκτά δραματικά χαρακτηριστικά επικαιρότητας και συνεπώς ουσιαστικό περιεχόμενο.

Η Ειρήνη, που συνδέεται άρρηκτα με την Ελευθερία, δεν αποτελεί αυτονόητη κατάσταση αλλά αγαθό που, με τους αγώνες των Λαών, κατακτάται και διατηρείται, αφού οι εχθροί της, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εκπροσωπούν πανίσχυρα γεωστρατηγικά, γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.

Οι εξοπλισμοί «αυξάνονται και πληθύνονται», αποφέροντας τεράστια κέρδη στην πολεμική βιομηχανία.

Σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται και η στροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την «πολεμική οικονομία» (rearm Europe).

Μόνον οι Λαοί μπορούν να αντισταθούν αποτελεσματικά στην ισοπέδωση, στη βία των πολέμων και στην εκμετάλλευση που οι ισχυροί του κόσμου επιχειρούν να επιβάλλουν.

Η πολιτική παρακαταθήκη του Γρηγόρη Λαμπράκη και της γενιάς του, μόνο με την ενιαία δράση των πολιτών, στην πατρίδα μας, την Ευρώπη και τον κόσμο, μπορεί «να πάρει σάρκα και οστά». Στη βία της αυθαίρετης και άδικης εξουσίας και των πολέμων, οι δυνάμεις της Ειρήνης πρέπει να ενεργοποιηθούν δυναμικά και να αντισταθούν αποφασιστικά.

Το μήνυμα «Ο Λαμπράκης Ζει» – παραπέμπει στην ίδια τη Ζωή με Ελευθερία και Αξιοπρέπεια – δεν πρέπει να εξαντλείται σε ένα κενό περιεχομένου σύνθημα, αφού είναι διαχρονικό και ουσίας.

Οι λαοί μπορούν να δείξουν το δρόμο.

Αρκεί οι πολιτικές ηγεσίες να δείξουν ανάλογη πολιτική βούληση.